CIWAN

Grup gezmeleri ve denize gitme süreci böylece son buldu. Gerçekler (apaçık söyleyeyim: birbirimizi mayo ile görünce kafamıza 'dank eden' ikimizin de erkek olduğu gerçeği) ise Omerta benzeri bir suskunluk kararı ile ortak şekilde hasır altı edilmişti. İlişimizin cinsellik bölümü rafa kalktı, gezme olayına odaklanıldı. Okul çıkışı Yenikapı'daki -kendi başıma gitmeyi düşünemeyeceğim bir yer olan- "Kervan Maran" adlı pub'a takılmaya başladık.

Hesapları o ödüyordu. Okuldan buraya taksi ile geliyorduk… taksi parasını da o veriyordu. Bir keresinde "Geçen yıl Eren diye bir sevgilim vardı, o otobüse binerdi" demişti gülerek. Ama sözlerinde şikayet tınısı hiç yoktu. Hissediyordum: Mutluydu. Hep yanımda olmak istemesinden belliydi bu. Okulda, bizim katta işi olmadığı halde sık sık yanımdaydı. Ayrıca sürekli telefonla arıyordu. Randevulara hep o erken geliyordu. Ben ise içinde bocaladığım rahatsız edici duyguları sadistik yanımı okşayarak rahatlatmaya çalışıyordum. Örneğin, onu tedirgin etmek için -hiç huyum olmadığı halde- gecikir, kasten bekletirdim. Kızları değil erkekleri kıskandığını fark etmiştim. Alakam olmasa da -pek beğenmiş gibi- erkeklere bakar, sonra yakalanmış gibi yapardım. Bu zamanlarda verdiği tek tepki biraz kırsal, biraz arabesk havada "oğğğff… oğf" demekti. İkide bir delişmen bir kız gibi "Yok, yapamayacağım ben, bitti bu iş" içerikli kavgalar da çıkarıyor, onun -gerçekten- bir anda "çöküşünü" izleyerek zevkleniyordum. Bir çeşit intikam… Kimden? O suçlu değildi ki… Sonunda bu kavgalarıma o kadar alıştı ki, her "Bu kez ayrılıyorum"dan sonra, "Yine verdin müjdeni" demeyi alışkanlık haline getirdi. Tabidir ki her seferinde randevu sonunda devam etmeye karar veriyordum.

Zaman içinde görüntüsünü değiştirdim. Söz dinlerdi; önerilerimi ciddiyetle yerine getirirdi. Kıyafetleri artık spor ve uni-sexti. Blazerleri ve trençkotları kaldırmış, Jean ve anoraklara geçmişti. Saçları hala kısaydı, ama artık erkek kesiminde değildi. Ayakkabıları ise daima yüksek topukluydu. O dönemlerde erkek ayakkabıları zaten topukluydu. Onunkiler ise aşırı yüksek topukluydu. Bir keresinde bir kadın polis ona "Senin pabuçlarının topukları benimkilerden yüksek" demişti. Boyu artık benden uzundu. Ama bunu önemsemiyordum.

Ben bu yaşıma dek genelde moda ve sahne ortamında yaşadığım için güzel insanlarla oldum. Ama onun gibi bir "gerçek güzel" ile -inanılmasını rica ederim, en küçük abartmam yoktur- karşılaşmadım. Fiziğindeki kusursuzluk artık göze batar hale gelmişti. Maran'a girdiğimizde masaların arasından geçerken başlar ona çevriliyordu… genelde kızların-kadınların başı tabidir ki.

Artık onu kıskanıyordum. Kıskançlık kadar cinsel duyguları kamçılayan başka duygu yoktur bence.

Artık onu istiyordum.

Ona dokunmayı özlüyordum. Dudaklarına parmaklarımın ucunu değdirmek, saçlarının arasına elimi sokmak, yanağını okşamak…

Ve -evet- öpmek.

O benim için tapınılası bir yüzdü. Sadece bir yüz. Ellerini tutmam konu dışıydı, çünkü normal erkek ellerine sahipti.

Ben cinsel açıdan yasaksız yaşasam da, ona karşı Vesta Bakiresi psikolojisindeydim. Cinsellik bağlamında arzu duyan oydu. Fazla konuşmadığı için bu hiç dile getirmedi, ama hissetmemek olanaksızdı.

Sonunda beni bir evde buluşmaya ikna etti. Sözde bana çiğ köfte yapacaktı. Bu konuda bir uzman olduğunu söylüyordu. Hem bir arkadaşı da bizimle olacaktı. Asıl amacın köfte yemek olmadığı açıktı… ve tabidir ki arkadaş uygun zamanda yok olacaktı.

Kabul ettim. Bir arkadaşının evinde buluşmaya karar verdik.

Ev bir hücre eviydi. Ama hücreye benzemiyordu doğrusu. Burası olsa-olsa bir kümesti. Tek bir odaydı ve içerdeki neredeyse yegane eşya, bir kenara dürülmüş yün yataklardı.

Arkadaşım dediği tip ise bu ortamın tamamlayıcı dekoru gibiydi: Acayip, porsuk bıyığına benzettiğim kalın bıyık, bumburuşuk "parka". VE hırs dolu çehre. Bana dostluk duyguları beslemediği apaçıktı. Onun gözünde yoldaşlarını baştan çıkartmış (cinsellik anlamında kullanmadım bu kelimeyi) "Sermaye uşağı sömürücü burjuva"ydım. Bu cümleyi ilerleyen saatlerde ondan duyacaktım. O kimliği görünce Cıvan'ın dengeli karakteri nedeni ile bana belli etmeden vermek zorunda kaldığı ödünleri, yüzleştiği sorunları sonunda kavramıştım.

Böylece o gün, o belalı gün (bedenimde -bu gün bile silinmemiş- kalıcı iz taşımama neden olan gün) başlamış oldu.