CIWAN

Konuşan ceset havasında sordum:
- Geldim işte ne istiyorsun?
- Argadaş galmah istiyurum.
(Ben de… ben de… seni bir daha görmezsem ölürüm.)

Sözde tarafsızım, "Bu teklife sıcak bakmasa da, sağduyusu ile üzerinde düşünen dengeli adam" havasında bir süre bekledim. Dikkatle bana bakıyordu. Ben ise uzaklara… Kaşlarım çatık. Yüzüm asık.

Sonunda kararımı vermiş rolde somurtkan bir çehre ile "Pekala" dedim ve en küstah ve yampiri halim, en bitirim vurgulamam ile "Ama ırrrrkadaşım, baştan anlaşalım, benim makine errkeklere istim tutmaz!" diye hırıldadım.

Ne kadar kolaydır adam aşağılamak o yaşlarda. Kelimelerin hançer olduğunu bilmemekten, var edecekleri acıyı henüz tatmamış olmaktan kaynaklanır bu düşüncesizlik. Darbeleri ala-ala düşünceli olmayı öğrenir çoğu insan. Onun da yüzüne ani bir kasılma gelse de çabuk dağıldı ve konuştu:
- Ben de onu diyorum zaten.
- Seni arkadaşlarımla tanıştırırım. Arkadaşım olarak. Grup halinde görüşürüz. İstersen.

Grup lafını duyunca duraksadı. Hak verdim ona, ama geri adım atadım. Sonunda onu da kabul etti.
- İyi.
- Biz yarın denize gideceğiz, sen de gelebilirsin; ama görevdesin gündüzleri. Demek ki olmayacak.
- Kaytarırım.
(Sözler ona aittir; bu kelimeyi gelecekte sıklıkla kullanacaktı.)
- Pekala. O zaman mayonu havlunu al, yarın Sait Halim Paşa yalısının önünde buluşalım.

Cevap beklemeden binaya girdim.

Grup buluşması ise büyük bir fiyasko oldu… ama ondan çok ben stres içinde kaldım. Cıvan ise her zamanki sarsılmaz-donuk hali ile ona sürekli atılan "sözel darbeler" karşısında sallanmadı bile. Arkadaşım dediğim kişilerin onu benimsemeleri olanaksızlığını görememiştim. Grubum içinde bir senatörün Cadillac ile gezen oğlu, Boğaz sahilinde çok ünlü bir restoran sahibinin oğlu, BMW 216 ile gelen bir kız, annesi ile tüm yaz Tarabya otelinde kalan bir diğer kız… Cıvan ve temsil ettikleri, ya da temsil ettiğini sandıkları değerler, onlara göre düşmandı. Uzlaşma çabaları yoktu. Konuşma konuları tek yanağa gamze fiyatı, bir arkadaşın BMWsinin sadece 2002 olduğu için aşağılanması, kollar kavruk (kıvrık değil, kavruk) kıyafete Arpegé sürülmesi gerektiği…

O ise Pol-Derli, sol düşünceli, Kürt kökenli bir polis.

Hepimiz bronz tenliyiz. Bronzluk miktarı ve de erken bronzlaşma başarısı(!) -ki, bu sonuç için Bodrum'a Mayıs sonunda gidilirdi- bir statü ölçütü.

O ise hep açık alanda olduğu için bronz renkli yüzüne rağmen bedenen bembeyaz.

Giderek alaylar, küçümsemeler başladı. Örneğin az bronzlaşmış vücutları gösterip, "O da polis mi?" diye sormalar… daha sonra "Go for…" lar…

O ise karşı çıkmadı, cevap vermedi. "Onu getir, bunu götür"lere bile ses çıkartmadan heykel gibi denileni yaptı. Bende izi bulunmayan bu erkekçe olgunluğa hayran kalmamak zordu. Ataerkil düzende bizlere saldırganlık ezberletilse de, bir erkeğin en büyük gücü, saldırı karşısında sakin kalabilmesidir. Sakin kalmak, duygusal denge ve özdenetim gerektirir, bu olgunluk ve içsel güçle ilgilidir. Tasavvufta da “saldırıya karşı sükûnet”i bir erdem olarak görülür. Kuran'da da benzer bir ayet vardır: O çok merhametli Allah’ın (has) kulları onlardır ki, yeryüzünde tevazu ile yürürler ve cahil kimseler kendilerine laf attığı zaman (incitmeksizin) “selam” derler (geçerler). Furkan 63.

Ancak Cıvan'a yapılan sübjektif işkenceler bana (sadistik yanıma) başta -daha öfkem üst seviyelerdeyken- garip bir zevk veriyor olsa da, giderek arkadaşım dediğim kişilerin terbiyesizliğinden gerilmeye başladım. Adım-adım keyfim sıfırlandı.

Aslında onu ilk mayolu gördüğümde ben de bir darbe almıştım. Elimi -her zamanki pervasızlığım ve düşüncesizliğimle nasıl bir taşın altına soktuğumu yeni-yeni anlıyordum. Bedeni tam bir erkek bedeniydi. Onun çıplak halini -yalana gerek yok- düşünmüştüm tabidir ki. Zihnimde canlanan (yani bilincim tarafından yapılandırılan) hafif bir adale altyapısı üzerine kurulu kadınca yumuşak hatlardı. Tıpkı yüzü gibi, iki cinsin arasında bir beden.

Oysa gerçekler bambaşkaydı: Adaleliydi. Sertti. Hatta -doğal olarak- az da olsa kılları vardı.

Bakamıyordum. Baktığımda bir el boğazıma sarılıyor gibi üzerime sıkıntı geliyordu.

O da bana, benim mayolu bedenime, neredeyse hiç bakmadı. Bence kendisi de aynı karmaşık duyguları hissetmekte, içinde olduğu çıkmazı görmeye başlamaktaydı.