CIWAN

Yazı: ALTAR BAYKAL

Öylesine aşıktım, yüz hatlarına o kadar takılmıştım ki, ilk şoku kolay atlattım. Sevdiğinizin her kusuru, ya da sevdiğiniz nedeni ile yüzleştiğiniz her sorun, size kolayca üstesinden gelinebilecek küçük pürüzler gibi gelir, bilirsiniz. Ayrıca o benim için hala kadındı. Beynim ilk algı olarak onu "kadın" şeklinde dosyalamıştı.

İşlemim yapıldıktan sonra (artık bu büyük sorun aklımdan silinip gitmişti) onu çay içmeye davet ettim. (O tarihlerde kahve modası başlamamıştı.) Kolay kabul etti. Neden reddedecekti ki? İki erkeğin çay içmesinden doğal ne olabilirdi?

O tarihlerde eskortluk yapmaktaydım ve o çay içme süresinde onu etkilemek için bildiğim her taktiği uyguladım.

[O günlerde yaşadıklarımı merak ederseniz DANSÇI adlı kitabımda her şeyi anlatıyorum. janus722.com sitesi üyelerine ücretsizdir.

Üye olmak için tıklayın! Kitabı istemek için tıklayın!]

Konuşmak istediği konuları keşfet (psikolojik sorunları, hobisi, işi, çocuk/eski koca/aile sorunları vb.) ve konuştur. Abartısız bir ilgi ile dinle. Basit ama can alıcı sorular sor.
Güzelliğini -söylemek istemez gibi- söyle. Hayranlığını saklamak ister gibi yap, ama belli de et.
Yalaka olma, güçlü dur. Arada çok-çok az sertleş. Sakın uzatma.
Giderek ciddiyetle, abartmadan yalnızlıktan dem vur… Ama sakın sızlanma, yoksa zayıf/güçsüz şekilde algılanırsın.

Bu yöntemler genelde kadınlara etkili olur. Ben ise o tarihlerde henüz param olduğu için erkeklerle olmuyordum; onlar için özel ve deneyime dayalı etkileme yöntemlerim yoktu. Erkekler hayatımda dans kariyerimle -bir anlamda mecburiyet yüzünden- girdiler. Ancak defalarca söylediğimi yineleyeyim: Hayatım boyunca erkeklerin ne bedenlerinden, ne de davranışlarından (hareketlerinden) hoşlandım. Büyük el ve ayaklar, kıl, kalın ses, geniş omuzlara ek olarak dominant bir beden dili… Hoşuma hiç gitmeyen, bana aşırı sevimsiz gelen şeylerdir bunlar. Ona ilgim ise bu özelliklerin hiç biri taşmadığı içindi.

Az konuşuyordu. Soğuk ve mesafeli hali ile beni dinliyordu sürekli. Konuyu paraya getirdim, yaptığı yardımın karşılığını ödemek istediğimi söyledim.

Kabul etmedi.

Sözü cinselliğe saptırdım. İşimi açıkladım, yakışıklı olduğunu söyledim ve eskortluk yapabileceğini anlattım.

Etkilenmedi.

Memleketini sordum (bizim kültürde bu "Memlehet nere?" muhabbeti alay konusuydu, ama iletişim kurabilmek için her yolu denemeye kararlıydım). Adıyaman, Kahta'lıydı… ama memleketine fazla bir düşkünlüğü yoktu.

Buzdan yapılı kibar ve zarif bir android gibi oturuyordu karşımda. Ancak konuşmaya başladığında, bu mükemmel fizikten çıkan normal erkek sesi, jargonundaki ağır Kürt lehçesinden daha şaşırtıyordu insanı. Bir komedi skecinde güzel bir kadının görüntüsüne dublaj yapılmış gibiydi.

Kürtlerin genelde -tabidir ki istisnalar çoktur- "latif" oldukları pek söylenemez. O ise gerçekten nice Türk erkeğinden daha sofistike bir çekicilik taşımaktaydı. Benden sekiz yaş büyük olsa da yaşıtım gibi duracak kadar rafine bir tipi vardı.

Güzelliği ise bir anlamda tescilliydi; çünkü takma adı "artist"ti. Gerçek adı ise çok karakteristik (biz Türkler arasında duyulmamış) bir Kürt adıydı. (O kadar ki, belki eski arşivleri araştıran okurum çıkar diye adını söylemeyeceğim.)

İzlenmesi doyumsuz androjen görüntüsüne karşın -kısa konuşmalarından öğrendiğim kadarı ile- gözü pekti de: Taksim olayında (16 mart 1978) bazı şeyler yapmıştı, önemsemediğim için detaylar aklımda kalmamış. Sol düşünceliydi. O zamanların sol içerikli polis teşkilatı olan Pol-Der'e üyeydi. Ben ise 12 Eylül öncesinin o zorlu günlerinde sadece sürekli su ve elektrik kesintileri olduğu için rahat duş alamamak ve o zamanlar uzun olan saçlarımı dryer ile kurutamamak çerçevesinde sorun yaşamaktaydım. Politikaya ise -tıpkı bu yaşımda olduğu gibi- ne sempati duyuyor, ne de tek kelimesinden anlıyordum.

Ancak fark ettim, Tarabya'da bağlı olan teknemizden, Palet 2'deki, Sevillanas'taki maceralarımdan söz ettiğimde ilgilenmekteydi. Solcu olsa da lüksten hoşlanmaktaydı. Estetiğe de merakı vardı. Dar geliri ile kendine şık bir çakmak ve anahtarlık almıştı. Mendilleri (o tarihlerde erkekler çarşaf gibi kumaş mendiller kullanırlardı) özeldi. Bunları gösterirken az da olsa konuşabildi.

Sonunda ayrıldık. Fazla bile oturmuştuk. Teşekkür ederek o endamlı (kadınsı da demem gerek) yürüyüşü ile uzaklaştı. Bir süre gözlerimi alamadım ondan. Bu androjen model gidiyordu artık.

Bitmişti.

Başaramamıştım.

Başarmak ne anlama geliyordu benim için, o da belirsizdi. Başarsam ne olacaktı? O bir erkekti. Açık olacağım: Bir vajinası yoktu. Daha da açığı: Yapısı farklıydı. Bu gerçek, o uzaklaşırken üzerime çöken yas neden ile bilinç yüzeyime apaçık çıkmıştı.

Büyük bir isteksizlikle eve döndüm. Öylesin durgundum ki canım üvey annem hemen durumu kavradı… Gülerek "Kız meselesi mi?" diye sordu… Gülümseyemedim. Yanıt da veremedim… çünkü yanıtımın ne olması gerektiğini bilmiyordum.