CIWAN

Yazı: ALTAR BAYKAL

Godfather I'de Baba'nın en küçük oğlu Michael (Al Pacino), Sicilya’ya gönderilir; çünkü bir polisi öldürmüştür. Bu nedenle ücra Corleone köyüne yerleşip ortalığın durulmasını beklemek zorundadır.

Bir gün köyde adamları ile günlük yürüyüşünü yaparken Apollonia'yı görür ve güzelliği karşısında adeta büyülenir. Yanındakiler ise haline gülerek colpo di fulmine demektedirler. Michael'i yıldırım çarpmıştır.

Yıldırım çarpması, akıl ve mantığı sıfırlayan bir aşktır.

Michael'ın duyguları o kadar yoğundur ki, kızı hiç tanımadan (kimdir, nedir, iyi midir, kötü müdür, hasta mıdır, sağlıklı mıdır, zengin midir, fakir midir zerrece ilgilenmeden) babasının karşısına çıkar ve kız ile evlenmek istediğini söyler.

Evlenirler de…

Üstelik mutlu da olurlar. Aşk -hayatı toz pembe kılan, pürüzleri dağıtan, adama/kadına hoşgörü ve uyum gücü veren aşk- yani gerçek aşk, belki de sadece çılgınca vurulmaktır, kim bilir? Hikayem sona erince siz, kişisel olarak bir kanıya varırsınız belki.

Filmdeki anlatımda en küçük bir abartma yok. Aynı duyguları bilfiil yaşadığım için bunu rahatlıkla söylüyorum. O tarihlerde filmi de izlememiştim. Yani beynimde bir özlem/bilgi birikimi denilecek alan yoktu. Gerçekti yıldırım çarpması!

Size o duyguyu nasıl anlatabilirim? Belki şöyle: Hayatınızın kontrolünden çıktığı, artık kendinize ait olmadığınız o tuhaf, titreşimli an. Birinin, hiç beklemediğiniz bir anda yaşamınıza girip, tüm varlığınızı ele geçirmesi. Onun için çırpınmak, onsuz bir hiç olduğunuzu fark etmek. Akıl dışı bir çarpılma; karakterinizin öğelerini yerle bir eden, sizi tanımadığınız birine dönüştüren bir sarsıntı. Artık ben ona aittim.

Oysa o beni fark bile etmedi.

Sonraki günlerde de defalarca önünden geçecek, ama fark edilmeyecektim.

Uzaktı. Ciddiydi. Hatta soğuk bir hali vardı. Ama çok güzeldi... Çok!

Tam bir salağa dönmüştüm. Okula her gün gittiğimde onu göreceğim heyecanı ile ağzım kuruyordu. Sıklıkla da okulda olurdu, hep polislerle birlikteydi. Belki de birinin nişanlısı ya da karısıydı.

Yalana gerek yok, beni tipi mahvetmişti. Onu hiç tanımıyordum, kimliği ve karakteri hakkında bir bilgim yoktu. Kimdir, nedir, nasıl biridir? En küçük bir fikrim bulunmamaktaydı. Üstelik bunları ne düşünüyor, ne de merak ediyordum. Bildiğim tek bir şey vardı: Çok güzeldi… Kelimelerle ifade edilemeyecek kadar güzel…

Uzun boyluydu (neredeyse birlikte olduğu erkek polisler kadar uzundu), zayıftı, bir zarif dal gibiydi. Ama sürekli sakil ve erkeksi pantolonlar, salaş ve zevksiz gömlekler giymekteydi.

Kılıksız ve rüküş bir Best Model!

Best model deme nedenim kusursuz yüzüydü. Kalemle çizilmiş kadar düzgün hatlar… Kumral kısacık kesilmiş saçlar... Tamamen makyajsız bir yüz. Onu, daha doğrusu muhteşem güzelliğini size bir fotoğrafla gösterebilirim; çünkü aşağıda resmi olan modele (onun çok kısa saçlı haline) ikiz kardeşi kadar benzerdi. Bunu çok sonraları, rastlantı eseri modelin bir resmini gördüğümde fark edecektim.

Hızlı hayatımın içine bir de karşılıksız aşk girdiği için kafam o kadar dağıldı ki, inanmayacaksınız, ikinci dönemde kayıt yaptırmayı unuttum. Bunun anlamı kaydımın silinmesiydi! Durumun ne kadar korkunç olduğunu anladığınıza eminim: Yoktum artık İÜ'nde!

Panik halinde arkadaşlık ettiğim bir polis memuruna, Mümin'e, ulaştım; durumumu anlattım. Bir çözüm bulursa karşılığını ödeyeceğimi belirttim. Birkaç arkadaşı ile kısa bir görüşme yaptıktan sonra yanıtı olumu oldu. Pazartesi günü kayıt işlerine gelmemi ve işimi halledeceğini söyledi.

O hafta sonu hasta gibiydim. Ya bir terslik olursa? Ya kaydım yenilenmezse? Beni bekleyen cehennem "aile işleri" denilen gayya kuyusuydu. Eğer işler ters giderse karar vermiştim, evden kaçacaktım.

Pazartesi sabahı stresten bitik halde kayıt işlerine gittim; Mümin dakikti. Beni karşıladı, rahatlatıcı sözler söyledi ve kayıt işleri koridorunu göstererek: "Benden kıdemli şu sivil arkadaş halledecek işini. Bekliyor seni" diye konuştu. İşaret ettiği yere baktım, aşkımı gördüm! Tam da zamanıydı bu his karmaşası içinde bir de onunla karşılaşmak. Heyecanlar birbirine karıştı: Kayıt heyecanı, best modelimin karşımda durması ile gömüldüğüm heyecan… Biraz sakinleşince fark ettim: Holde ondan başka kimse yoktu. İyi de, kıdemli sivil arkadaş neredeydi ki?

Birden aşkım bana doğru yürümeye başladı; hem de doğrudan bana bakarak.

İlk kez olarak bana bakarak…

Yanıma erişti… karşımda durdu! Şaşkınlık içindeydim. Ne havam kamıştı, ne cıvam. Bir mongol gibi, külçe halinde duruyor, ne yapacağımı bilemiyordum. Ama konuşmaya başladığında şaşkınlığım daha da artacaktı; çünkü duyduğum ses, onun sesi, ağır Kürt şivesi taşıyan bir erkek sesiydi.

O zaman anladım: Best model aşkım bir erkekti... tıpkı yanda resmi olan manken Stav Strashko'nun bir erkek olması gibi.