CIWAN

Yazı: ALTAR BAYKAL

Yeniden ben ve Cıvan'a geleyim.

Bizim ilişkimizin, yani erkekleri cinsel yaşamlarında çekici bulmayan iki androjen erkeğin aşkının gerisinde olan garip, ilginç ve bence bilgi yüklü çekimin nedeni, bir diğer söyleyişle "karşı koyamadığımız etmen", HER İKİMİZİN de androjen olmasıydı. Yani ikimiz de önceki bölümde söz ettiğim eski unutulmuş bilgiye (belki de armağana) sahiptik; ama ataerkil baskılar yüzünden bunu bilincimizin derinlerine gömmüş, kendimizden saklamıştık.

Buna karşın onu -kendimizi- yaşamayı özlüyorduk da!

Aşkın kumaşı herkes için böyledir. Ataerkil ya da baskıcı kültürlerde, aşk çoğu zaman “yasak” olanı görünür kılar. Bu yüzden aşk, sadece bireysel değil, kültürel bir özgürleşme deneyimidir.

Bizim yasak özlemlerimiz de birbirimiz ile giderildi. Bu şu demekti: Çekimin önemli nedeni birbirimizde kendimize yasakladığımız kendi gerçeklimizi bulmamızdı. O benim için ve ben onun için sadece bir partner değildik. Biz, diğerimizde kendimizdik.

Bu -bir anlamda- tatmin ya da arayışın son bulması ile öyle bir istek, öyle bir iştiyak, öyle bir tatmin oluşmuştu ki, ataerkil yasaklar zayıflamış, cinsiyet bariyerleri aşılabilir hale gelmişti. Söz konusu durum çok insan kadın veya erkek olduğu için karşı cinste yaşanmaktadır. Biz, ikimiz de androjen olduğumuz için aynı cinsten olmamız bir engel var edememişti.

Bu güzel bir eşleşmeydi. Doğrudur; sürseydi belki ilişki olarak yıllara dayanmazdı. Oysa yıllara dayanacak, ölene dek beni mutlu edecek bir eşleşmeye ortam yaratacak, beni olumsuz karakterimle yaşayacağım nice kayıptan koruyacaktı… çünkü bulacağım eş… kendim olacaktı.

Ne yazık ki benim korkularım, görüntümü sevememem (o kendi ile daha barışıktı), doğal yapımı kabullenememem yüzünden "tarafımdan" pespaye edildi.

Yine de kendime fazla da yüklenmeyeyim: Beni doğal yapıma yabancılaştıran, erkekliği tek bir kalıba döken, bu kalıba boyun eğdiren, eğemeyenleri de lanetleyen ataerkil kültürdü. Erkek olayım (kendim olayım) diye, sahip olduğum, bu gün tadını çıkarttığım nice özelliğimi yok etmek için girdiğim gereksiz çatışmaların bir nedeni de beynime doldurulanlardı.

Ne yazık ki aradan geçen yarım asır sonrasında hala "kalıplar ve yasaklar" var edip, farklılıklara saldıran, herkesi birbirine benzeyen numunelere/şablonlara acımasızca dökmeyi isteyen kültürde yaşamaktayız.

Oysa makrokozmosun temeli zıtlıktır; çünkü bölünmüş bir ortamdır ve ana erek (ultimate aim) zıtlıkları -birbirine baskı ile benzetmeden- birleştirmektir.

Bu yapı Bob Ross'un bir sözü ile çok güzel özetlenir:
"Put light against light - you have nothing.
Put dark against dark - you have nothing.
It's the contrast of light and dark that each give the other one meaning."

Farklılıklar -biri illaki diğeri tarafından alaşağı edilmeden- yan yana olabildiğinde bunun adı zenginlik olur. Diğer alemde zaten hepimiz yeniden hal-i hamur olacağız. Ancak makro bu sonucun tohumlarının atılması gereken bir dünyadır.

Söz konusu "farklılıkların kendi kalarak bir arada olması" adı verilecek amacın yakıtı, var edicisi "anlayış (hatta empati), hoşgörü ve paylaşma"dır. Oysa başarı (yani ana erek); öne geçme, elde etme, hükmetme, liderlik etme benzeri kavramlarla ifade edildiği anda anlayış, hoşgörü, paylaşmanın ana erek olması artık dolaylı yoldan yasaklanmış; bu yüce kavramlar sadece dillerde pelesenk olmuş, ama uygulanması hiç de düşünülmeyen köhne vecizelere dönüşmüşler demektir.

Olaya biraz farklı yönden bakalım: Kendinden olmayanı yok etme erkinin temelinde sahip olduklarını yitirecek olma korkusu bulunur. Kültür; özveri, anlayış ve paylaşma değil, üste çıkarak varlığı sürdürmek temelinde olduğu içindir bu korku. Başarının (yani var olmayı sürdürebilmenin) üste çıkma, diğerlerini geçme, sadece dediğinin gerçekleştirme kanunu ile elde edilebileceğini öğreten ataerkide bu yüzden farklı olandan korkulur.

Aslında insanlar (ve erkekler) sanıldığı kadar yıkıcı ve sahip olmaya odaklı değildirler. Saldırganlık genelde öğretilen (hatta mecbur edilen) bir özelliktir. İnsanlar (ve erkekler) değerli ve önemli canlılardır. Ataerki dediğimiz enerji bu yüzden insanlarla ve sanılanın aksine EN ÇOK ERKEKLERLE uğraşmaktadır.

Unutamadığım geçmişimi seslendirmem burada son buluyor sevgili okurum. Bana bu sayfaya dek, ya da sadece bu sayfada, eşlik ettiğiniz için teşekkürler ederim.

Ama son olarak 1998den beri giderek gelişen ve -tamamen hatasız olmasa da- bana bu hikayeyi tüm hatalarımı ortaya dökecek kadar yazma cesareti veren ve artık biraz sevdiğim kişiliğimde, siz okurum nezdinde Cıvan'a birkaç cümle ile teşekkür edeyim.

"Cıvan dost, güçlü karakterin ile korkularımdan kaynaklanan saçmalıklarımı çektiğin için medyun-u şükranım. Benim gibi sorunlu kimliklerden çok daha iyisine layıktın, bu yüzden uzun süredir mutluluk içinde yaşadığına eminim. Ama yanıldımsa ve eğer hala hayattaysan, Tanrımın tez vakitte sana kendin gibi birini bağışlamasını niyaz ediyorum. Aşk için hiçbir zaman geç değildir; iş ki kalpler köhnemiş olmasın.

Eskisi gibi olmasa da, bir çeşit kardeşçe sevgim hala seninle, adı kadar güzel, androjen ve mert erkek Cıvan. Sen, parlak metropol yaşamı ve kurallarına pek de yakın yaşamayan bir Kürt olarak daha o zamanlardan bir İstanbul beyefendisi… bir anaerkil erkektin."

(İstanbul beyefendisi tanımlaması, yaygın kullanımı nedeniyle seçilmiştir. Beyefendilik, Cıvan'da görülebileceği gibi, Sadece Türkler ve İstanbullular tekelinde değildir. Ancak eski İstanbullular bu kavramı zamanında güzel taşımış kimselerdir.)