CIWAN

Yazı: ALTAR BAYKAL

Panik halinde "Yanlış numara" deyip kapattım.

Bir daha aradı… bir daha… Tıpkı eskisi gibi!

Ayda'ya her şeyimi anlatırdım. Eskortluk yaptığımı biliyordu; zaten onunla müşterim olarak tanışmıştık.

(O günlerde yaşadıklarımı DANSÇI adlı kitabımda anlatıyorum.)

Yani Cıvan olayını da bilmekteydi. Gök gürültüsünden korkup sığınacak güvenli kucak arayan küçük oğlan psikolojisinde ellerini tuttum ve "bu Cıvan" dedim. Kedi tarafından köşeye kıstırılmış bir fare kadar korkmaktaydım.

Rengi beyazlaştı, çehresi gerildi, ama ellerime daha sıkı sarıldı ve "Üzülme" dedi; bu kadar güzel ruhlu bir kadındı. Ben ise korkmuş bir serçe gibi: "Herif polis" dedim, "sardı bana… ben mahvoldum!" Ayda ise gülümseyerek "Bir şey olmayacak bir tanem" diye yanıt verdi. "Biraz sakinleş lütfen".
- Sen bilmiyorsun, it oğlu it sivil. Taktı bana, daha inanma sen.

Telefon eskisi gibi sürekli çalıyordu yine.

Korkudan bitik haldeydim. Ama telefon o kadar uzun çaldı ki, korkum yerini delice bir öfkeye bıraktı. Hep böyle değil midir zaten?

O yarı deli hırs içinde telefona yapıştım ve açar açmaz da manyak sesim ile "Ulan g.. oğlanı, sana yanlış numara diyoruz, sağır mısın, si…tirtme ağzını yüzünü" diye kaçık şekilde bağırdım. Hazırdım kavgaya. Mahvedecektim sünepe herifi.

Bir süre sessizlik oldu sonra ahizeden tek bir kelime geldi: "Peki."

Ve telefon kapandı.

Artık titriyordum. Cengaverliğim yerini gerçek duygulara, korkuya bırakmıştı.

Kısa süre sonra yine çaldı telefon... ama artık açamazdım. Gücüm tükenmişti. Tırsak şekilde -telefonun sürekli çalması nedeni yüzünden- yanımıza gelmiş olan üvey anneme baktım. Ayda'dan sonra ona sığınmaktan başka düşüncem yoktu. İnanılmaz güçlü bir kadındı: Bir gece konuklar varken düşen bir mum yüzünden çıkan yangını bir dolu erkek donmuş gibi alevlere bakarken ortaya atılıp, yerdeki halıyı kaptığı gibi harlı ateşin üzerine atarak söndürmüştü. Donup kalan topluluk içinde bir atıcılık şampiyonu da bulunmaktaydı.

Annem eli ile sakin olmamı ve telefonu açacağını işaret etti. Normal bir tonla "Efendim" dedikten sonra karşı tarafı bir süre dinledi, sonra normal bir sesle "Önemli değil, iyi akşamlar" deyip kapattı. Meraktan ölecek gibi "Ne oldu" diye sordum. Annem ise "Özür diledi" dedi. Cıvan beni telefonla aradığında hep o açardı, yani bir çeşit iletişimleri vardı ve bazen gülerek "Ağıltağrr beğyy urda mıdığr acabağ" diye taklidini yapardı. Hiç karşı çıkmamıştı ilişkimize; hep idare etmişti. Ardından "Sadece özür dilemek için aramış" dedi, bana kınayarak baktı ve başka bir şey söylemeden yanımızdan ayrıldı.

Sonraki birkaç hafta korku içinde yaşadım. Ya vazgeçmezse? Ya karşıma çıkarsa? Ya intikam hisleri ile dolarsa?

Ama korkum boştu. O tüm "dangıl-dungul" konuşmasına, tüm "batılı kültür özürlü" olmasına, tüm kadınsı görüntüsüne rağmen benden çok daha beyefendi, çok daha sağlam karakterli ve mert bir erkekti.

Bu olayı de kısa sürede unuttum... ve beni bekleyen maceralar, heyecanlar, ama bir o kadar da kayıp ve acı ile dolu hayatımda ilerlemeye başladım. Aradan -hiç bir şeyin normal ve sıradan olamadığı, mutlak inişler ve çıkışlarla dizayn edilmişe benzeyen- seneler geçti. Takvim sonunda 2001 yılına geldiğimizi söylüyordu artık.

1998 yılında Üstat ile tanışmamla değişmeye başladım. Artık çok daha sakin ve elimden geldiğince pozitif olmaya gayret eden bir gezi gazetecisiydim. Farklı bölgelere gitmekte, yöre hakkında yazılar yazmaktaydım. Bana ait bir kolonum vardı ve bu kez Ağrı, Doğu Beyazıt'a gitmek üzere otobüsteydim.

Birden bir anons yapıldığını duydum. "Van otobüsü yolcusu '…' lütfen peron 12’ye gelin.”

Onun adı ve soyadıydı söylenen, o garip, benzersiz adı…

Bu demekti ki... benden birkaç adım ötemdeydi.

İnsan ölürken hayatı gözlerinin önünden akar derler, benim de tüm yaşadıklarımız bir anda zihnimden aktı gitti. O inanılmaz yüzü… farklı yürüyüşü… hiç gülümsemeden bana aktardığı şefkat ve sevgi dolu bakışları… sessizliği… ve ayrılık günü parkta ağlaması.

Bir özlem filizlendi içimde. O güzel, o kadın çehresi bana bakıyordu yine ciddiyetle.

Ama yerimden kımıldamadım… çünkü korkuyordum. Hayır, artık ondan korkmuyordum. O, yıllar içinde efendiliğini göstermiş, beni hiçbir şekilde rahatsız etmeyeceğini belli etmişti.

Korktuğum ise aşktı.

Aslında aşk da değil, aşk yüzünden yaşadığım kayıplardan, acılardan korkuyordum. Ondan sonra bir kez daha aşık olmuş, evlenmiş ve daha beter acılar çekmiştim ne de olsa.

(O günlerde yaşadıklarımı DANSÇI adlı kitabımda anlatıyorum.)

Ben de kendimi güvenceye aldım ve yerimden kımıldamadan otobüsün kalkmasını beklemeye koyuldum. Bilmediğim ise boşandıktan sonra ödüllü bir yazar olan değerli bir hanımefendiye yeniden aşık olacağım ve bir kez daha acılarla yüzleşeceğimdi.