CIWAN

Yazı: ALTAR BAYKAL

Yalan söylemeyeceğim, birlikte oluyorduk. Detaya inmek, toplumumuzda fazla onaylanmayan bir konuda laflar etmek veya pornografik içerik oluşturmak istemiyorum. Ama şöyle bir -dolaylı- açıklama yapayım: Eski bir hanım arkadaşım, yaşamında bir kez (ilk ve son kez) bir lez ilişki yaşadığından söz ettiğinde çok şaşırmıştım, çünkü bu yönde hiçbir eğilimi olmayan bir kadındı. Ona söz konusu ilişkisindeki cinsellik bağlamında işleri(!) nasıl hallettiğini sorduğumda şu yanıtı vermişti: "İstenirse bir yol bulunuyor." Bu sözleri duyduğumda yıllar-yıllar önce yaşadığım bu ilişkiyi anımsamış ve ona hak vermiştim.

Zaten ilişkimizin temeli sekse dayalı değildi. Evde buluşmaktan çok, iki ergen aşık gibi parklara, ormanlara (Belgrad Ormanına) gidiyorduk.

Bu güzel anlara karşın olumsuz duygularımı yenemiyordum. İlerdeki yıllarda satanizme girecek ve zaman içinde bu konuda beni -basına çıkacak kadar- kendi grubumu kurmaya götürecek olumsuz ruhum tam gaz gelişim içindeydi! Yine detaya inmeyeceğim, ama "bedeninde ufak (ne diyeyim? "sorunlar" diyeyim) sorunlar meydana getiriyordum.

Çok, çok dayanıklıydı. Ses çıkartmıyordu.

Öfkem aslında kendimeydi. Eşcinsellik korkum yoktur. Janus722 sitesinde verdiğim yanıtlarda eskortluk geçmişimde erkeklerle de birlikte olduğumu, ama erkek bedenini hiçbir zaman çekici bulmadığımı defalarca korkmadan yazmışımdır. Erkeklerin bedeni de, ilişki içinde sergiledikleri karakter yapısı da bana inanılmaz sevimsiz gelir. Erkekler kendi zevkim için seçtiğim partnerler olmamışlardır. (İki deneyimin biri çok-çok kötü kavgalarla sona ermiş; bir diğeri çok-çok kısa sürede yürümeyeceği anlaşılınca derin ve uzun yıllar sürecek bir dostluğa dönüşmüştür.) Öfkemin nedeni erkek olması değildi. Kabullenemediğim şey -kadına benzese de- bir erkeğe "kadına olduğu gibi" aşık olmamdı. Benim geniş cinsel ahlak anlayışımda herkesle seks yapılırdı. Ama aşk… aşk farklı bir şeydi. Çok özeldi. Seks doğaldı, tabular gülünçtü… Aşk ise insanın ruhsal yapısı (en derin gerçekliği) ile ilgili bir durumdu.

Öfkemin bu kaygılarımdan başka nedeni de vardı: Onu (kadınlar arasındaki giderek artan popülaritesini) kıskanıyordum. İki kız arkadaşım apaçık ona "sarkmışlardı". Biri ile "bir çay içmiş" ve beni öfkeden manyaklaştırmıştı. Yani bir yandan kıskanıyor, bir yandan seviyor, bir yandan da -hiçbir suçu olmasa da- ortamdan nefret ediyordum.

Sonunda yüzünde de iz bırakmaya başladım. Bunun nedeninin bu günkü bilincimle "güzelliğini kıskanmak" olarak deşifre ediyorum. Gençlik yıllarında fiziksel görüntü açısından iddialıydım. Onun yanında ise ikinci sınıfa düşmüştüm. Ayrıca o izler bana onun bana ait olduğunu kanıtlıyordu. Bunları karısına açıklamakta zorlandığını da biliyordum. Çektiği sıkıntıları asla dile getirmedi… ama seziyordum. Okulda sorduklarında "Kız arkadaşım tırnak attı" demişti. Bu laf beni bir yandan güldürmüş… bir yandan da germişti.

Ama "izler" o kadar arttı ki, sonunda karısı soruşturmaya başladı. Polis arkadaşlarından onun yeni bir -kimsenin onaylamadığı ve kuşku ile baktığı- kankası olduğunu öğrendi. Olayı biraz takip etti… ve kadın içgüdüsü ile durumu kavradı.

Yaşananlar aslında gerçekten komikti. Bir kadın düşkünü sosyetik yaramaz ile bir sosyo-kültürel açıdan mütevazi bir sınıftan "evli-barklı" polis… ve polisin aldatılan karısı! Bu gün hala bu çetrefilli durumu aklıma getirince gülmeden edemiyorum. Evli kadınların kocası "zina yaparsa" o sevgili kadındır. Oysa Cıvan'ın zavallı eşi bu kez şımarık bir delikanlı ile çarpışmak zorundaydı.

Sonunda okuldan telefonumu öğrendi. Kimse beni sevmediği için bu kolay olmuştu. Eve telefon açıp anneme avaz-avaz bağırdı.

Annem kadını yatıştırdı. Ortada yanlış anlaşma olduğuna inandırdı. Olay sakinleşti… sandım. Eskisi gibi fütursuz ve pervasızca "izler"e devam ettim.

Ve bir gece yarısı -eski polisiye romanlarda derler ya- "telefon acı-acı çaldı", gerçekten de o telefon hayatıma acı bir darbe olarak indi.

Arayan karısıydı.

Gece geç saatte telefonu evin erkeğinin açacağını düşünmüştü. Yanılmadı da; telefonu babam açtı… ve hikayenin sürmekte olduğunu, hem de daha şiddetlendiğini tüm detayları ile öğrendi. Babamın karşısında bir zavallı gibi oturuyor, arada kadının telefondan gelen sesini duyuyordum. Söylediği bir sözü ise unutamadım. Demişti ki, "Utanmadan nikahsız yaşıyor diyeceğim bu daha da ayıp bir şey".

Şimdi gülerek yazıyorum ama o gece her şey bitti. Sadece ilişkimiz değil, geleceğim, gitmekte olduğu raydan o gece çıktı. Evi terk etmeye, ailemle yaşayamayacağımı anlamaya, o gece karar verdim.

Hayatımın en kötü gecesiydi o gece. Babam YARAMAZ BİR BABA VE ESKİ İSTANBUL başlıklı yazımda anlattığım gibi bir playboydu ve ilerdeki yıllarda onunla ayrılmaz kanka olacaktık. Onu hala çok, ama çok severim. Çok, ama çok özlerim. Oysa önceden, ergenliğimde, ondan çok korkardım. Öfkesi ürkünçtü. Ama o gece öfke dolu bir canavara değil, yaşından 20 yaş daha yaşlı ve ilk kez çökmüş ihtiyar bir adama benziyordu. Telefonu kapattıktan sonra bıkkın, kederli ve yorgun bir sesle "Çok kötü şeyler söyledi" dedi… sonra bana baktı, ne bağırdı, ne vurdu… ve sadece şu cümleyi sarf etti. "Sağın solun hiç belli olmayacak mı senin?" Başka bir şey demeden yattı. (Tırnak içindeki cümleler gerçektir.

Bir hafta içinde Cıvan Van'a sürüldü.